Au Pair in Parijs: De Reünie

“Huh, Celine was toch weer in Nederland? Waarom schrijft ze dan een blog?” zullen jullie vast denken. Of niet, aangezien de titel wel al genoeg verklapt… Yes, inderdaad! Ik was weer in Parijs en ik heb eindelijk mijn lieve vriendinnetjes weer gezien! (Op Carolin na helaas, maar gelukkig is er een kans van 99% dat ze in Keulen gaat studeren dus ik weet zeker dat we elkaar nog vaker zullen zien).


Laat ik bij het begin beginnen!


Vrijdagochtend ben ik om 6:00 uur opgestaan en om half 7 brachten opa en Jo me naar het station in Aken. Ik me snel naar de trein gehaast, blijkt die 50 minuten vertraagd te zijn. Balen!
Om 11:00 uur was ik dan toch eindelijk in Parijs en ben ik naar Parc Buttes-Chaumont gegaan, aangezien ik op Google had zien staan dat dit erg mooi zou zijn. Helaas viel dit enorm tegen. Het enige mooie was het uitzicht op de Sacre Coeur en het zonnetje wat scheen. Wat was het warm! Op het station in Aken had ik nog zitten bibberen en nu kon ik met blote armen lopen. Heerlijk!
Vervolgens ging ik op weg naar La Défense (waar mijn tweede school was), want hier zou ik Daniela ontmoeten. We zouden namelijk mijn rugzak snel in het appartement leggen (ik mocht namelijk bij haar blijven slapen, lief hè? :) ). Toen ze me zag, rende ze op me af en ze vloog me, letterlijk, in m’n armen. Zo leuk! Ik heb altijd gedacht dat je nooit écht vrienden kunt worden met iemand die niet dezelfde taal spreekt als jij, maar niets is minder waar! Ook Carla en Francisco nog even gezien, aangezien die natuurlijk op de zelfde school zitten.
Toen dus richting appartement, eerst even boodschappen gedaan, mijn rugzak gedumpt, nog even gekletst en toen moest Daniela natuurlijk weer werken.
Ik ben toen naar Musée Rodin gegaan, waar vooral de beeldentuin super veel indruk op me maakte. Het was super mooi weer, de bloemetjes waren in volle bloei én ik zag eindelijk (dat stond ook op mijn Paris-bucketlist ;) ) ‘Le penseur’ ('De denker') van Rodin. Toch was het het kunstwerk wat ik daarna zag, wat me het meest verraste. Ik wist toen ik het zag dan ook meteen wat het was: ‘Les Bourgeois de Calais’! Dit maakte zo’n indruk omdat we natuurlijk een paar keer in Calais zijn geweest (en ik nog steeds super gek op die plek ben), maar ook omdat ik me het verhaal achter het standbeeld opeens weer heel goed herinnerde. (M’n uitleg is met een beetje hulp van wikipedia). Calais werd tijdens de Honderdjarige Oorlog gedwongen tot overgave wegens de grote hongersnood in de stad. Zes vooraanstaande burgers hadden het plan opgevat hun leven te schenken aan de Engelse koning in ruil voor het sparen van de stad. Met niets anders gekleed dan een hemd en de strop om hun nek trokken ze naar Eduard III om hem de sleutel van de stad te bezorgen. De vrouw van de koning was zo ontroerd door de actie van de mannen dat ze zich aan de voeten van haar man wierp en hem smeekte hun leven te sparen, wat ook gebeurde. Naast Parijs en Calais, staat dit standbeeld nog in tien andere steden, waaronder zelfs New York en Tokio.
Na al deze indrukken, ging ik naar Petit Palais, waar mijn aandacht weer meer getrokken werd door de achitectuur en de museumtuin dan de geëxposeerde werken.
Hier was ik vrij snel klaar en aangezien ik wist dat ik dicht bij Place de la Concorde was besloot ik daar heen te lopen. Dit eindigde in een stadswandeling die zeker half Parijs omvatte. Van Petit Palais liep ik dus naar het Place de la Concorde en van daar naar het Louvre. Onderweg zag ik de Champs Elysées met de Arc de Triomphe. Bij het Louvre heb ik een hele tijd door de Tuileries gewandeld en nog een langere tijd op zo’n typisch groen stoeltje gezeten en mensen gekeken (een van m’n grootste hobby’s). Daarna wandelde ik verder naar Hôtel de Ville, genoot ik vanaf een muurtje die de weg van de Seine scheidde van een geweldig uitzicht op de Seine en de Eifeltoren en kwam ik uiteindelijk bij de Notre Dame uit. Hier zijn een paar kleine straatjes met alleen maar eettentjes en dus haalde ik iets te eten (het was immers alweer 20:00 uur). Ik “dineerde” die avond aan de kant van de Seine. De sfeer was daar geweldig aangezien er super veel mensen zaten en iemand zelfs muziek had aanstaan. Alle mensen die een boottocht maakte met zo’n sightseeingboot zwaaide naar de kant en de mensen aan de kant lachten en zwaaide terug. Zo leuk!
Na lekker gegeten te hebben, liep ik terug naar de Tuileries, maar die was in de tussentijd gesloten. Hier toch nog even (buiten de poort) van de laatste zonnestralen genoten en toen richting Châtelet, waar ik met Charlotte naar California Avenue ben geweest. Super leuk om haar weer te zien. We hebben gezellig gedanst, wat gedronken en vooral heel veel verteld! Daniela moest tot laat werken en zou dus daarna naar ons toe komen, dan zouden we eventjes daar blijven en vervolgens met de laatste trein naar huis gaan. Maar uiteindelijk waren zij en Victor (een vriend van Daniela die ook meeging) met die laatste trein naar mij gekomen… en konden we die dus niet meer naar huis pakken! Uiteindelijk is het toch een laat, maar heel gezellig (veel gedanst en gelachen) avondje geworden. Rond 4:00 uur hadden we het toch echt wel gehad. Het enige probleem was dat er nog geen treinen (de RER) reden. Daniela was er heilig van overtuigd dat die niet zo duur waren. Helaas was de taxichauffeur het daar niet helemaal mee eens. Volgens mij heeft hij sowieso enorm omgereden en tijd getrokken, maar goed… Thuis nog even gekletst en op het balkon weer van de eerste zonnestralen genoten. Toen toch maar eens naar bed gegaan en zo’ n dikke drie uur later werd ik weer wakker.
Als echte Parisiennes zijn we daarna naar de boulangerie geweest om stokbrood te halen en hebben we op het balkon ontbeten.
Om 14:00 uur verliet ik het appartement om te gaan picknicken in Parc Monceau, maar aangezien de regen met bakken uit de lucht viel ging dat feestje niet door. In plaats daarvan ben ik met Charley naar Starbucks gegaan en hebben we daar eindelijk weer bijgekletst. Heel gezellig en vooral leuk om haar na zo’n lange tijd weer te zien! In de tussentijd was het gestopt met regenen (en onweren) en zijn we toch nog naar Parc Monceau geweest. Dit was echt een heel mooi park. Met zo’n sprookjesbrug en een deel van een soort Romeinse tempel ofzoiets. Toen we het park uitgingen stond er opeens een journaliste met een super huge camera voor onze neus met de vraag of we het onweer gehoord (“Uh ja”) en hoe dat was (“Uh onweerachtig!?”). Toen Charley vroeg waar dit eigenlijk voor was, bleek het voor de Franse televisie te zijn. Maar huh, hoezo dan? Wat was er gebeurd? De journaliste zei iets over mensen die gewond waren geraakt. Na een beetje research op het internet kwam ik erachter dat de bliksem ingeslagen was in een boom in Parc Monceau en negen mensen, waaronder zeven kinderen, hierdoor gewond waren geraakt... Super akelig en vooral heel erg voor die mensen. Gelukkig waren wij koffie (chocomel voor mij dus) gaan drinken bij Starbucks…
Hierna ging Charley naar huis, omdat ze moest babysitten en ging ik naar St. Michel, want daar had ik met Charlotte afgesproken. Daar was een broodfestival en Charlotte wilde daar graag naar toe… ik ook hoor haha :p. Toch was het erg gezellig en nadat we in die veel te warme tent, met veel te veel mensen, naar broodsoorten vanuit de hele wereld gekeken hadden, zijn we op een muurtje voor de Notre Dame gaan zitten en hebben hier mensen gekeken en nog meer bijgekletst.
Toen moest ook zij naar huis om te babysitten en ben ik naar ‘Le mur des Je t’aime’ in het Montmartre gegaan. Dit is een hele grote, blauwe muur, met in alle (denk ik… in ieder geval héél veel) talen van de wereld ‘Ik hou van jou’ er op. Nederlands heb ik overigens niet kunnen vinden. Op het plein voor het park waar deze muur te vinden was, het Place des Abbesses, was op dat moment ook een mini-festival aan de gang, dus dat heb ik ook nog even meegepakt. Super muziek en super sfeer!
Uiteindelijk ging ik terug naar het appartement. Onderhand was het volgens mij alweer 21:00 uur. Weer eventjes met Daniela en Victor op het balkon gezeten; gezellig gepraat, wat gedronken, heel veel gelachen. Toen hebben we ons omgekleed voor een avondje Parijs.
Rond half twaalf hebben we het appartement verlaten en hebben we kebab gehaald (ons avondeten) dat we vervolgens aan de kant van de Marne (een rivier in Frankrijk die uiteindelijk met de Seine samenkomt) lekker hebben opgegeten. Er waren daar nog meer groepjes jongeren. Overal om ons heen hoorde je mensen praten en gelach. Super gezellig dus! Uiteindelijk zijn we met de laatste trein naar Parijs gegaan. Victor stapte eerder uit en Daniela en ik gingen naar Gare du Nord om mijn rugzak in een kluisje te leggen, alleen waren die er dus niet… Gelukkig werkte er een hele aardige jongen achter de balie bij hotel Kyriad en mocht ik mijn rugzak daar neerleggen.
Toen hebben we de metro naar Châtelet gepakt en hier eerst wat gewandeld. Daarna zijn we op ‘le pont au change’ gaan zitten, waar we een geweldig uitzicht hadden over de Seine, de Notre Dame en het Palais de Justice. Hier hebben we weer heel veel gekletst, wat gedronken en natuurlijk, zoals altijd, super veel gelachen!
Toen het wat koud begon te worden, zijn we richting California Avenue gegaan, waar we mijn geweldige weekendje dansend hebben afgesloten. Uiteindelijk nog even in het metrostation gewacht totdat dat open ging (onze gesprekken daar gingen vooral over hoe moe we waren en hoe zeer we naar bed wilden) en daarna was het tijd om afscheid te nemen, te beloven elkaar heel veel te schrijven, zeer zeker elkaar snel weer te zien (bij Daniela in Berlijn of hier) en naar Gare du Nord te racen om de Thalys te halen. Dat bleek geen probleem te zijn, aangezien ik nog twintig minuten over had. Slapen in de Thalys bleek een ander verhaal, aangezien er een kind in de trein zat die de halve weg gehuild heeft. In Aken aangekomen was papa al daar om me op te halen en toen we thuis waren kon ik eindelijk naar bed!


Het waren geweldige twee dagen, met veel te weinig slaap en juist des te meer gezelligheid, lachen en dansen. Het was heerlijk om weer even terug in Parijs te zijn en m’n vriendinnetjes weer te zien!
Nu is het tijd om te gaan werken, te gaan studeren én deze lieve meiden op te zoeken en als visite te ontvangen. Ik kan niet wachten!


Dankjewel dat jullie weer de tijd hebben genomen mijn halve roman te lezen. Het zal de laatste zijn… over Parijs dan ;)


Liefs,

Celine