¡No se dice adiós, sino hasta luego!

Aan het al het leuks komt ooit een einde. Zo ook aan mijn avontuur in Málaga helaas. Mijn laatste blog eindigde 12 november, wat betekent dat op dat moment mijn laatste maand in ging. En wat heb ik in die maand nog veel beleefd!

Zo wilden Fabiënne, Kiki en ik die zaterdag naar Ronda gaan, maar toen we op het station aankwamen, was de bus net weg. De volgende ging pas over een paar uur dus besloten op heel spontaan de eerste beste bus naar een dorpje te pakken. Bestemming: Colmenar. Niemand van ons had er ooit al eens van gehoord. Spannend! Om 12 uur kwamen we in Colmenar aan en ik denk dat we om half 1 het dorpje wel al gezien hadden haha! Het was heel klein en de mensen hadden er denk ik nog nooit – of in ieder geval niet vaak – toeristen gezien. De volgende bus terug naar Málaga kwam echter pas om 5 uur… We hebben toen maar wat rondgelopen en toen we honger kregen, zijn we maar een café binnengelopen waar een paar mannetjes aan de bar stonden. We moesten iets, toch? Uiteindelijk was het zó leuk en hebben we echt een top middag gehad! Heel veel mensen kwamen met ons praten en de meneer die het café runde kwam ons de hele tijd kleine hapjes brengen. Zo lief! We hebben er de hele middag gezeten en uiteindelijk hoefden we maar €15 euro met z’n drieën af te rekenen. Hoe dan!? Zo werd een middag die we eigenlijk al als verloren hadden opgegeven uiteindelijk toch nog één van de leukste momenten in Málaga haha!

Onderhand is het alweer de week van 20 november. Op maandag hadden we weer school zoals gewoonlijk en de rest van de week gingen we weer naar stage. Op dinsdag skypte ik nog gezellig met papa en op vrijdag gingen we naar de Inauguración del alumbrado de Navidad. De kerstlampjes gingen aan in Calle Marqués de Larios, de grote winkelstraat van Málaga! Het kleine kind in mij kwam echt naar boven, want wat was dit leuk! Maar wat was het druk zeg. Volgens mij was weer heel Málaga uitgelopen. Ook al duurde het maar maximaal 10 minuutjes, het was heel mooi. Ultiem kerstgevoel! Daarna zijn we gezellig met z’n allen – wij vieren en Floor, een vriendinnetje van Kiki – iets gaan eten. Op zaterdag zijn Fabiënne naar de stad gegaan en hebben we een beetje gewinkeld en samen met Kiki en Floor geluncht. Het ’s avonds zijn we nog met Hannah iets bij het strand gaan drinken en op zondag heb ik nog met mama geskyped.

In de laatste week van november heb ik nog aan andere artikelen gewerkt voor stage en op vrijdag een aantal van onze concurrenten bezocht om een aantal van hun studenten te interviewen en zo een concurrentieanalyse te maken. Die avond keek ik met Kiki een kerstfilm en was het een hele gezellige avond. Op zaterdag gingen we – eindelijk – naar Ronda met z’n vieren. Eerst 2 uurtjes met de trein van Málaga naar Ronda en toen nog zo’n 10 minuutjes in de taxi. Ronda was een gezellig stadje, met een paar mooie uitzichten! Ik vond het niet een hele bijzondere stad, maar het was een enorm gezellige dag met z’n vieren en dat is het belangrijkste! We hadden gezellig geluncht bij een restaurantje waar we de Puente Nueva een heel klein beetje konden zien. De brug ligt boven een hele diepe kloof en we hebben dus naast de brug gelucht en er op gestaan, maar hem niet in zijn geheel kunnen zien.. Wat dus de reden is dat alle toeristen naar Ronda gaan haha. Maar goed, wij zijn natuurlijk ook geen toeristen hè :p Al, om heel eerlijk te zijn, konden we het gewoon simpelweg niet vinden. Oeps. Daarna zijn we weer met de trein naar huis gegaan. Het ’s avonds hebben we noodles besteld en daarna zijn Fabiënne en ik nog met Hannah uitgeweest. Natúúrlijk in Sala Gold. Zondag hebben we een brownietaart gebakken voor Maria, de lerares die ons elke maandag les geeft, en deze ook versierd aangezien ze op dinsdag jarig was en we maandag les van haar hadden. Op maandag hebben we de taart met kaarsje gegeven en deden we een poging cumpleaños feliz te zingen haha. Maria vond het super leuk! De verassing was dus zeker geslaagd!

En toen was het alweer december! Het werd ondertussen wel echt een stuk kouder, maar op sommige momenten scheen dan het zonnetje weer even en dan was het dan op ons balkonnetje ook echt lekker warm was. Waar ik dan drie dubbel dik van genoot!

In de eerste week van december, gingen we op maandag dus naar school zoals ik al vertelde en op dinsdag bezocht ik nog een aantal concurrenten. Dinsdag was 5 december dus vierden we het ’s avonds pakjesavond! We hadden heel gezellig de kamer versierd met kerstversiering, kaarsjes en sinterklaastekeningen haha. We hadden tapas gemaakt en na het eten was het tijd voor surprise en uiteindelijk hebben we nog film gekeken! Het was dus een enorm gezellige avond! Woensdag hadden we vrij want het was Día de la Constitución Española en heb ik met Kiki een rondje langs het strand gewandeld en een kerstfilm gekeken. Donderdag ging ik naar stage en vrijdag hadden we wéér vrij want het was wéér een feestdag (Inmaculado Concepción). Ze feesten zich wat af die Spanjaarden, hè? Britt en ik hadden besloten die dag naar de Caminito del Rey te gaan, ook al moet je eigenlijk van te voren kaartjes hebben en waren die al maanden uitverkocht. We wilden de Caminito namelijk zó graag lopen! De Caminito del Rey, wat koningspad betekent, werd tussen 1901 en 1905 aangelegd voor het transport van mensen en goederen naar de centrale tussen de Choro- en Gaitenejo watervallen. In 1921 gebruikte koning Alfonso XIII het pad om de dam Conde del Guadalhorce te openen, waardoor het pad zijn naam kreeg. Hierna raakte het pad in verval. Zo werd het de gevaarlijkste wandeltocht van heel Spanje! Maar om dodelijke slachtoffers te voorkomen, legde de Spaanse overheid een boete van €6000,- op het lopen van het pad. In 2015 werd het pad gerestaureerd en daardoor konden wij deze nu lopen… of althans, daar hoopten we op! Ik had gemaild met de balie van de Caminito en ze hadden gezegd dat als we er om 9 uur zouden zijn, er misschien nog een paar kaartjes aan de dagkassa waren. Dus stonden we om 7 uur op en rond kwart voor 8 gingen we de deur uit, op zoek naar een taxi aangezien de bussen/treinen nog niet zo vroeg die kant uit reden. Eerst reden er twee taxi’s voor onze neus voorbij en uiteindelijk bij de taxistandplaats stond er nog één taxi! Wat een geluk zeg! Ik had de dag van te voren gevraagd bij een andere taxi hoeveel het ongeveer zou kosten en deze had €60,- euro gezegd. Deze taxichauffeur zei – na lang bellen met een collega – dat het €70,- zou zijn. Heel veel geld, maar we wilden het zó graag dat we het toch maar deden. Daar begon het avontuur pas! Het was ongeveer een uur rijden en na 20 minuten stond de teller al op €40,-. Je kunt begrijpen dat we het toen – letterlijk – Spaans benauwd kregen! Ik heb nog nooit zo’n spannende taxirit gehad en we hebben heel veel in de taxi gezeten hier in Málaga! Toen de meter €70,- aantikte zei de taxichauffeur dat het een pocito más caro ging worden. Ietsjes duurder dus. Ik zei tegen hem dat dat prima was, maar we niet veel meer geld bij ons hadden en we ook nog de entree moesten betalen. We hadden natuurlijk wel onze pinpassen bij, maar dat zeiden we natuurlijk niet! De taxichauffeur bleef maar rijden en de meter stond ondertussen al op €90,-. Wat waren wij bang! Uiteindelijk kwamen we aan bij de Caminito en zei de taxichauffeur dat hij €70,- gezegd had maar het toch ietsjes duurder geworden was… Of €75,- goed was. Héél graag! Wat een opluchting haha! Heel blij stapten we uit en liepen we richting een soort informatie kantoortje. Opeens komt de taxichauffeur samen met een vrouwtje naar ons toegelopen om ons te vertellen dat we aan het einde van de Caminito waren in plaats van aan het begin. De taxichauffeur bood toen aan ons gratis naar het busstation van de Caminito te brengen zodat we daarmee naar het begin van de Caminito konden gaan. Heel lief! Echter was het al 9:05 en ging de bus om 9:00. We moesten dus wachten op de volgende bus van 9:30. Onze kans op een kaartje werd dus steeds kleiner… Aangezien het enorm koud was die ochtend, gingen we een restaurantje naar binnen om even op te warmen en bestelden we thee en warme chocomel. Echter ging de tijd heel snel en moesten we alweer richting de bus gaan dus namen we de drankjes maar ‘to go’ mee. Er stonden twee bussen. Eentje met de deuren open en de andere met de deuren dicht. Dus logischerwijs stapten wij in bij de bus die de deuren open had. Dus zaten we daar gezellig te kletsen en chocomel te drinken totdat Britt opeens zegt: “Cel, ik zie mensen in de bus voor ons zitten”. De bus waar wij in zaten was helemaal leeg dus wij snel de bus uit, naar de andere bus en wat een geluk, want die reed nog geen 5 minuten later weg. Hadden we bijna ook nog de bus gemist! Goed, uiteindelijk kwamen we op plaats van bestemming aan, maar er was nergens iets van een ingang te zien. Er was wel een cafeetje dus gingen we daar maar vragen waar de Caminito was. De barman wees ons de weg en vroeg vervolgens of we tickets hadden. Toen we zeiden dat we deze nóg niet hadden, vertelde hij dat er geen losse tickets meer waren en een andere meneer die aan de bar stond zei dat hij een reservering had met een groep en zelfs ook niet naar binnen kwam. Oei… Maar we waren er nu toch. We moesten eerst een paar kilometer de weg volgen en toen een soort tunnelgrot – met vleermuizen – door. Dit opzich was al een mooie wandeling! Bij het beginpunt van de Caminito aangekomen was het niet een beetje druk, maar niet normaal druk! Heel veel mensen bleken bij een groep te horen dus konden we doorlopen richting kassa. Hier werden we tegengehouden door een jongen die vroeg of we een ticket hadden. Nee, nóg niet was weer ons antwoord. Hij zei toen dat er geen kaartjes meer waren. Voor de hele dag niet. Er waren helemaal geen kaartjes meer voor die dag. Systematisch kon hij geen kaarten meer verkopen en ook aan onze opmerking dat we (afgerond) €80,- voor een taxi betaald hadden om er te komen, leek hij geen boodschap te hebben. Britt gebaarde nog naar de meneer achter de kassa, maar ook dat leek niet te werken. Ik weet niet wat er opeens gebeurde, maar opeens liep hij een rondje en toen mochten we toch doorlopen. Wat waren wij blij! Zo zie je maar weer: De aanhouder wint! ;) Op ons ticket stond 15:00 uur, maar we mochten meteen doorlopen. Zo’n geluk! We kregen een helm en er werd nog wat verteld en toen begon het. En oh, wat was deze lange reis het waard geweest! Zó waard! De natuur (het gebergte, de kloof, watervallen) was echt schitterend en het pad zelf was zo gaaf! Je kon door de houten balken, glazen plaat en hangbrug heen kijken en op plekjes zag je het oude pad nog en inderdaad, wat was dat gevaarlijk en vervallen. Er zaten overal gaten in het pad, er waren geen leuningen en op sommige plekken bestond het pad alleen nog maar uit metalen balken. We hebben echt de hele weg met open moment gekeken naar alles. Ik ben zó blij dat we dit gedaan hebben! Het is eigenlijk niet in woorden te omschrijven en ook de honderd foto’s en filmpjes die we gemaakt hebben laten niet half zien hoe mooi het was. Wat een ervaring! Na 7,7 kilometer gelopen te hebben, kwamen we helaas alweer bij het einde, maar als je denkt dat het avontuur nu afgelopen is, heb je het mis. We waren in el Chorro en gingen kijken voor kaartjes voor de trein, bleek het station gesloten te zijn. Gelukkig vertelde de mevrouw van het stationsrestaurantje (als je het al een restaurant mag noemen) dat je de kaartjes in de trein kon kopen. Aangezien we al een hele tijd niets gegeten hadden, bestelden we daar een boordje en iets te drinken. Toen bleek dat we er niet konden pinnen én we net te weinig geld over hadden. Toen we één van de blikjes drinken wilden teruggeven zei het vrouwtje dat dat niet nodig was. Het was goed zo. Heel lief! Na deze dag is mijn vertrouwen in de mensheid wel weer hersteld; de taxichauffeur, de jongen bij de Caminito, dit vrouwtje. Allemaal waren ze zo vriendelijk ons te helpen en tegenmoet te komen! We hebben lekker gegeten en toen nog in het zonnetje gezeten totdat de trein kwam. We lopen dus naar de conductrice toe om een kaartje te kopen, vertelt ze ons dat we niet kunnen pinnen en ons cash geld was nu echt helemaal op. Dus de conductrice stapt de trein in en deze rijdt weg… Voor iedereen die denkt: ‘Waarom ben je niet van te voren gaan pinnen?’, er was geen pinautomaat te vinden in het hele dorpje. Uiteindelijk zijn we bij de receptie van een hotelletje gaan vragen of zij ons konden helpen. We mochten er helaas niet pinnen, maar ze gaven ons wel het nummer van een taxi. Dat nummer bleek achteraf dus niet te werken. We probeerden nog met de bus het dorpje uit te komen, maar ook daar konden we alleen met cash betalen. Toen voor de tweede keer naar de receptie gegaan, waar we het nummer van een andere taxi kregen. Deze werkte gelukkig wel! De taxi zei dat hij er in 30 minuten zou zijn en we spraken af dat hij ons naar Álora bracht waar we eerst bij een pinautomaat zouden stoppen en hij vervolgens ons bij het station van Álora zou afzetten waar we onze terugweg naar Málaga konden hervatten. Zo gezegd, zo gedaan. Na 30 minuten kwam de taxi en halverwege de rit, kwamen we erachter dat hij de meter niet had aanstaan. Bang voor weer een torenhoge rekening, vroegen we voorzichtig hoeveel het zou kosten en wat waren wij blij dat hij €20,- zei! Voeg deze meneer maar toe aan het rijtje van mensen die ons enorm geholpen hebben deze dag haha! Anders zaten we nu nog in El Chorro ben ik bang! Nou, uiteindelijk kwamen met de trein aan in Málaga. Eind goed, al goed.. toch? Nog éven niet! Vanaf het station moesten we nog met de bus naar huis, maar deze reed pal voor onze neus langs. Aangezien het een feestdag was, was het super druk in de stad. Na 16 minuten wachten, kwam de volgende bus… en reed deze ook langs zonder ons mee te nemen. We besloten toen maar naar het centrum te lopen en daar de bus te pakken, want dit was toch niet zo ver. Dit resulteerde uiteindelijk ook in een wandeltocht van een half uur. In het centrum stond de bus gelukkig al op ons te wachten.. dachten we. Na instappen bleek dat de bus niet kon vertrekken, omdat de kerstlichtjes weer aangingen in Calle Larios en blijkbaar vinden Spanjaarden dat zó interessant dat er nog steeds zo veel mensen waren kijken dat de bus niet langs kon. Na ongeveer een half uur gewacht te hebben, vertrokken we eindelijk naar huis en rond 8 uur waren we thuis. Om een héél lang verhaal kort te maken: We zijn 12 uur van huis geweest om een wandeling te maken. Máár het was het wel dubbel en dik waard! Het ’s avonds zijn we nog met ons vieren en Hannah naar Sala Gold geweest. Op zaterdag hebben we nog buiten kunnen ontbijten en op zondag zijn Kiki en ik nog naar Malagueta Beach gewandeld. Het ’s avonds heb ik nog geleerd voor de eindtoets van maandag en ben ik begonnen met inpakken. Het einde van de geweldige 4,5 maand die ik in Málaga heb gehad, kwam langzaam maar zeker in zicht…

Op maandag hadden we dus de eindtoets en deze heb ik gehaald met niveau B2! Ik kwam 4,5 maand geleden aan in Málaga en sprak toen bijna geen woord Spaans en nu kan ik me toch aardig redden in het Spaans. Daar ben ik stiekem toch wel een beetje trots op! :) Dinsdag was de laatste dag dat Ursula, mijn stagebegeleidster, werkte en moest ik van haar afscheid nemen. Toen drong pas echt tot me door dat het er nu echt bijna op zat. Woensdag had ik mijn eindpresentatie op stage voor Bob, Lisa, Natascha en Ida. Ze waren super enthousiast. Ze zeiden zelfs dat ze me graag daar wilden houden haha! Wat een compliment! Heel leuk! Woensdagavond was een avond waar ik al enorm lang naar uitkeek. Ik ging namelijk naar het zwanenmeer in Teatro Cervantes. Wat een geweldige ervaring was dat! Het was magisch! Op donderdag was er kerstviering op school, waar ik met Fabiënne naar toe ben geweest. Hier was er zo veel lekkers en het was een prima gelegenheid om al van iedereen afscheid te nemen. Ze zeiden dat ik maar snel weer terug moest komen en dat ze me gingen missen. Zo lief! Ik heb echt zo’n geluk gehad met mijn stage en al mijn lieve collega’s. Kon het me niet beter wensen! Donderdagavond gingen we met z’n vieren uiteten bij La Machina. Hier waren we op onze allereerste dag gaan lunchen en nu, op onze laatste avond, sloten we ook hier onze reis af. Het was een super gezellige avond en wat hebben we gelachen! Ik had me geen betere reisgenoten kunnen wensen. Lieve Fab, Kiek en Britt(ney), als jullie dit lezen (wat ik weet dat jullie doen om te herinneren wat we ook alweer allemaal gedaan hebben in Málaga): Dankjewel!

Na het eten hebben we thuis nog wat gedronken en héél hard met kerstmuziek meegezongen. Het was een geweldige afsluiter van een nog geweldigere reis! Toch konden Fabiënne en ik het niet laten om nog één laatste avondje “afscheid te nemen” van Sala Gold! Dat iedereen hier danst, ga ik ook enorm missen! Vrijdag was mijn laatste dag stage en om 13:00 uur was het écht tijd om van iedereen afscheid te nemen.
Op zaterdag ging om half 4 de wekker en om half 5 kwam de taxi ons ophalen om ons naar het vliegveld te brengen. Op het vliegveld hebben we ingecheckt en nog één laatste keer samen ontbeten. Om 7 uur was het tijd om te boarden en rond 10 kwamen we aan in Eindhoven. Thuis kon ik dan eindelijk, na bijna 5 maanden, mijn lieve familie weer knuffelen. Want ondanks dat ik mij prima geamuseerd heb in Málaga, heb ik ze natuurlijk wel gemist!

Nu zit het er helaas echt op! Het was een fantastische reis en een geweldig avontuur dat ik voor geen goud had willen missen! Ik ben enorm dankbaar voor alles wat ik geleerd heb en alle ervaringen die ik heb mogen opdoen. Nu ga ik heel erg genieten van en met mijn familie en vrienden en dan weer op naar het volgende avontuur! ;)

Málaga blijft voor altijd een beetje als thuis voelen en weet ik zeker dat ik snel nog eens terug ga! Dit is dus geen afscheid, maar een ‘tot ziens’ of hoe ze dat in het Spaans zo mooi zeggen: ¡Málaga, no se dice adiós, sino hasta luego!